Iedere dag hoor ik ze wel: de klokken van het carillon. Soms al als ik wakker word, soms als ik de auto weer voor de deur parkeer en uitstap. Voor mij heeft dat geluid iets vertrouwds en geeft het me een veilig gevoel.
Een deel van mijn vroege jeugd heb ik doorgebracht rond dezelfde plek waar ik nu woon. Iedere vakantie bracht ik met veel plezier door bij mijn grootouders. En voor mijn gevoel was het de mooiste plek op aarde. De dijk met uitzicht op zee was op loopafstand en het strand, waar ik toen al graag kwam, was dichtbij.
Als klein kind herinner je je soms dingen op een bepaalde manier die niet helemaal strookt met hoe het werkelijk is. Zo herinner ik me mijn eerste ouderlijk huis als heel groot. Terwijl het dijkhuis in Oud-Beijerland nu echt gewoon een klein huis blijkt.
Perspectief
Alles draait om perspectief. Mijn huidige perspectief wordt nog steeds beïnvloedt door die gevoelens uit mijn jeugd. Want zijn de veiligheid en het prettige gevoel dat ik heb bij de klanken van het carillon wel gerechtvaardigd?
Verdiep ik me wat meer in het carillon, blijkt het een Rijksmonument te zijn voor het Reddingswezen, gebouwd in 1934-1935. Het werd opgericht voor alle reddingswerkers, waaronder ook de Helderse Dorus Rijkers die honderden schipbreukelingen redde. Misschien heeft mijn veilige gevoel daar mee te maken?
Of zijn het toch de klanken van de 49 klokken? Die klanken die me in een oogwenk terugvoeren naar een tijd waarin ik geen zorgen had, de wereld voor me openlag.
Ik voel dat het meer met het laatste te maken heeft. En dat zorgt er nu voor dat ik mijn dag met een grote glimlach en een prettig gevoel start.
Gedragscodevraag
Hoe veilig voelen jouw medewerkers zich binnen de organisatie? Zijn ze vrij genoeg om die dingen te doen die ze willen en moeten? Is er ruimte voor hun eigen geluid?
Dat laatste is vaak een stimulans voor medewerkers.
Wil jij weten hoe een Gedragscode hieraan kan bijdragen? Neem dan vooral contact met me op!
(En wil je meer weten over het carillon? Klik dan hier)