Ben je op het werk wel eens toeschouwer of toehoorder geweest van een ‘feedback’ gesprek dat niet erg goed verliep? Zo’n gesprek waarvan je als relatieve buitenstaander het gevoel had dat er geen richting of doel aan ten grondslag lag? Zo’n gesprek dat vanuit een afbrekende en kritische houding wordt gevoerd en niet vanuit de intentie om iemand te laten groeien?
Ik kan me een gesprek herinneren uit het begin van mijn carrière. Ik werkte toen bij een grote bank, waarbij ik toehoorder was. Mijn collega werd door de chef te verstaan gegeven dat zij te veel fouten maakte en dat ze toch wel heel erg haar best moest doen om dat te veranderen. Het gevoel dat ik als collega kreeg, was dat de chef haar echt te dom vond om het werk te doen en dat het nooit goed zou komen met haar. Mijn collega brak dan ook in tranen uit aan het einde van het gesprek. De manier van leidinggeven van deze ‘chef’ stond mij niet aan. Niemand van de afdeling trouwens.
Had ik toen geweten wat ik nu aan mensen leer, dan was de situatie niet lang zo gebleven. Aanspreken op gedrag is een vaardigheid die je kunt aanleren. Het is als het kweken van spieren. Daarvoor moet je naar de sportschool. En niet een keer, nee langere tijd. In ieder geval zo lang dat de spier ontwikkeld is en eigenlijk zelf vraagt of je alsjeblieft naar de sportschool wil gaan omdat het zo lekker voelt.
Voor het aanleren van het aanspreken op gedrag geldt eigenlijk hetzelfde. Je moet die spier ook trainen. Je begint met makkelijke gesprekken en naar mate de tijd vordert kun je steeds beter en moeilijker gesprekken aan.
En, by the way, met mijn huilende collega is het toch wel goed gekomen.