Op een van de warmste dagen van het jaar moest ik natuurlijk nog boodschappen doen. Er schijnen mensen te zijn die dat leuk vinden, boodschappen doen, maar voor mij is het een noodzakelijk kwaad. Als ik het kan uitstellen, dan doe ik dat graag.
Het geval wil dat ik dit keer ook nog in een voor mij onbekende stad was en mijn ‘favoriete grootgrutter’ er dus ook een was waar ik de weg niet kende. Je herkent dat vast wel: je loop vier keer een pad heen en weer op zoek naar iets wat in je eigen ‘vertrouwde super’ altijd ergens in die buurt staat. En zo loop je een beetje verloren tussen de mensen die hier al jaren en jaren hun boodschapjes doen.
Ik kan me op die momenten best een beetje opgelaten voelen.
Goed, ik had mijn lijstje netjes afgewerkt en liep naar het zelfscan deel van de supermarkt. Voor de maandagochtend stond er een flinke rij wachtenden voor me. Terwijl het bij de ‘conventionele’ kassa heel erg rustig was. Omdat ik mijn boodschappen al had gescand, koos ik ervoor om dan maar te wachten. En het was ook veel te warm om me nog ergens druk over te maken.
De rij wachtenden slonk al redelijk snel naar 3 mensen voor me toen er een wat oudere mevrouw in het midden van het ‘zelf afrekenen-deel’ kwam staan. Op het moment dat ze daar gaat staan, bedenk ik me nog dat ik even moet melden dat er al een rij is. Maar het is warm en ik wil me niet druk maken.
Tot het moment waarop ‘mijn’ plekje vrijkomt en mevrouw aanstalten maakt om af te rekenen. De dame naast mij en ik komen gelijk in actie. “Nee mevrouw, u bent nog niet aan de beurt. Er zijn nog 3 andere mensen die voor u zijn.” En terwijl ik het zeg, loop ik naar de vrijgekomen plaats om af te rekenen.
Op datzelfde moment komt er een mijnheer langs die mij aanspreekt op voordringen. “Asociaal zeg zoals u voordringt! Zoiets idioots heb ik nog nooit gezien.” In de tussentijd reken ik af en hoor de mensen achter mij met elkaar in discussie gaan. De dame die naast mij stond, maakt duidelijk dat het niet om mij gaat maar om een andere mevrouw. De man wil daar niets van weten en blijft maar roepen dat hij nog nooit zoiets asociaals heeft meegemaakt.
Een beetje beduusd pak ik mijn boodschappen en loop naar de uitgang om op mijn fiets te stappen. En terwijl ik bijna op de fiets stap, hoor ik de man ook op straat nog naar me roepen: “Nog nooit zoiets asociaals meegemaakt!”
Vals beschuldigd worden van wat dan ook is niet leuk om mee te maken. En zeker niet als het je op het werk overkomt. Dan is het fijn als collega’s het voor je opnemen of het werkelijke verhaal vertellen.
Het is ook fijn als jij en je collega’s elkaar kunnen aanspreken op gedrag, bijvoorbeeld als iemand voordringt bij de koffieautomaat. 😉
Niet alle organisaties hebben zo’n cultuur. En niet iedereen kan collega’ op (on)gewenst gedrag aanspreken. Wil je daar meer over weten? Neem contact op via de knop hieronder!